„…Powoli mijasz ostatnie zabudowania miasta… uciekasz od zgiełku, pozostawiając za sobą szare, zagracone podwórka z wywieszoną na sznurach pościelą i domy z oknami bez firan. Horyzont wita Cię błękitem i nieokiełznaną przestrzenią. Droga cały czas pnie się w górę, ale coś podpowiada Ci, żebyś się nie zatrzymywał! Powietrze jest tak przesycone zapachem traw i kwiatów, że powracają wspomnienia z dzieciństwa, kiedy przez małą drewnianą furtkę wchodziłeś do zaczarowanego ogrodu, pełnego kolorów, przepełnionego śpiewem ptaków i smakiem nieznanych owoców. Krok za krokiem, idąc w stronę słońca, powraca wiara, że znów go odnajdziesz… może to tam, za tym wzgórzem…?”